فرازهایی از عرفان مولانا
هر که اندر وجه ما باشد فنا
کل ّ شی ء هالک ٌ نبود جزا
هر که در حق فانی باشد ،به حق باقی است .
درباره فنا بیان شده که فنا نهایت سیر الی الله است. در هفت وادی
منطق الطیر عطار هم آخرین وادی ،وادی فنا است.
بعد از این وادی فقر است و فنا
کی بود اینجا سخن گفتن روا
عین وادی فراموشی بود
گنگی و کری و بیهوشی بود
و آن رها کردن شخصیت خویش است در برابر پروردگار ،یعنی انسان
در مقابل خدا نیست شود و در وجه الله محو شود .
سعدی در بوستان در حکایت :
یکی قطره باران ز ابری چکید خجل شد چو پهنای دریا بدید
در پایان داستان به این معنی اشاره دارد
بلندی از آن یافت ،کو پست شد
در نیستی کوفت تا هست شد
اما اگر انسان دعویی من و مایی کند ،نیست و نابود شود همچنانکه پسر نوح
فرمان پدر نشنید و غرق شد.
کاشکی او آشنا ناموختی تا طمع در نوح و کشتی دوختی
و یا در داستان نحوی و مرد کشتی بان دقیقا به این مساله اشاره دارد
محو می باید نه نحو اینجا بدان
گر تو محوی بی خطر در آب ران
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند